برنا: در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی، نمونه‌هایی از شیر کامل و بدون چربی پاستوریزه در شش ظرف نیم پینتی (237 میلی‌لیتری) در تاریکی مطلق در دمای 39 درجه فارنهایت (4 درجه سانتیگراد) نگهداری شدند. برای هر یک از دو نوع شیر، ظروف شامل یک کارتن مقوایی، یک کیسه پلاستیکی، سه پارچ پلاستیکی (همه از انواع مختلف پلاستیک) و یک بطری شیشه ای بود که دومی به عنوان کنترل عمل می کرد.
گروهی از طعم‌شناسان آموزش‌دیده، طعم نمونه‌ها را در روز اول دوره آزمایش و سپس پس از گذشت پنج، 10 و 15 روز دوباره ارزیابی کردند. در همان فواصل، دانشمندان نمونه ها را تجزیه و تحلیل کردند تا ببینند آیا ترکیبات هر یک از مواد بسته بندی به شیر راه می یابد یا خیر؛ در آخر مشخص شد که کارتن های مقوایی بدترین عملکرد را داشتند.
این نه تنها به دلیل انتقال طعم مقوا به شیر، بلکه به دلیل جذب طعم شیر توسط مقوا بود. آزمایش‌کنندگان طعم طعم‌های متفاوتی را مشاهده کردند، به‌علاوه آنالیز کروماتوگرافی گازی/طیف‌سنجی جرمی نشان داد که ترکیبات مقوا در شیر وجود دارد. همچنین اشاره شد که شیر بدون چربی بدتر از شیر کامل است.
در مقابل، شیر موجود در سه نوع پارچ پلاستیکی به میزان قابل توجهی طعم تازه‌تر و میتوان گفت عملکرد همتراز با شیر موجود در بطری شیشه‌ای داشت. شیری که در کیسه‌های پلاستیکی ذخیره می‌شد به خوبی ظرف های دیگر نبود، اما بهتر از شیر در کارتن‌های مقوایی بود.
دانشمندان خاطرنشان می کنند که عملکرد نسبتاً ضعیف کارتن ها در مورد کودکان مورد توجه قرار می گیرد، زیرا برنامه های ناهار مدارس در آمریکا معمولاً شیر را در چنین ظروفی سرو می کنند.
پروفسور مری آن دریک، دانشمند ارشد این مطالعه، نتیجه گیری کرد: «شیر به دلیل طعم ملایم و لطیفش نسبت به بسیاری از نوشیدنی های دیگر مستعد طعم های بد بسته بندی است. طعم شیر می‌تواند تحت تأثیر تبادل ترکیبات بسته‌بندی به شیر و جذب طعم‌ها و عطرهای غذا از محیط یخچال اطراف آن باشد.»
