هنر بسته بندی / بین الملل: برای رویارویی با چالش‌های آینده، نوآوری همیشه امری ضروری است. این قاعده همواره برای بسته‌بندی مواد غذایی نیز صدق می‌کند. در این بخش، بهینه‌سازی فرآیند، افزایش کارایی و دیجیتالی شدن، مکانیزم‌های اساسی برای کاهش ضایعات و در نتیجه ارتقای پایداری زیست‌محیطی و اجتماعی تولید هستند.بسته‌بندی هوشمند مطابق با این رویکرد، ارتباط مستمر با مراکز پردازش داده را امکان‌پذیر می‌کند و در عین حال اطلاعاتی را به کاربران نهایی منتقل می‌کند، از جزییات تاریخ انقضای محصول گرفته تا میزان رسیدگی یا تازگی، به همراه دماهای ایده‌آل نگهداری و بررسی مهر و موم. بدین ترتیب، داده‌های متنوعی برای تولیدکننده (که بنابراین می‌تواند محصولات تحویل‌شده در شرایط عالی را تضمین کند) و همچنین برای مصرف‌کنندگان که بسته‌بندی برای آن‌ها کارکردهای مختلفی از بازاریابی و ارایه اطلاعات تا تضمین نگهداری مناسب محصول و ماندگاری را انجام می‌دهد، ضروری است.
در بخش تولید، طیف وسیعی از حسگرها و دستگاه‌ها وجود دارد که به کاربران صنعتی امکان می‌دهد گازها و مواد منتشر شده توسط میوه‌ها و سبزیجات در طول نگهداری را تشخیص داده و جذب کنند. به عنوان مثال، جاذب‌های اتیلن که می‌توانند روند رسیدن را کند کرده و در نتیجه نیمه عمر محصولات میوه و سبزی را افزایش دهند. جاذب‌های اکسیژن نیز عملکرد مشابهی دارند که از طریق یک تکنیک مرتبط با نگهداری و بدون استفاده از عوامل شیمیایی، از اکسیداسیون جلوگیری می‌کنند.
تمام این راه‌حل‌ها در دسته گسترده‌تری به نام بسته‌بندی فعال (active packaging) قرار می‌گیرند، مفهوم جدیدی از بسته‌بندی که بر اساس برهم‌کنش با محیط اطراف محصول (محیط‌زیست و افراد) برای ارتقای کیفیت و مصرف آن بنا شده است.
علاوه بر این، مواد نوآورانه‌ای وجود دارند که امکان سفارشی‌سازی بسته‌بندی مواد غذایی را با کاهش فضای ضایعاتی و بهبود تجربه‌ی مصرف‌کننده، با استفاده از مواد مبتنی بر الیاف گیاهی، بیوپلاستیک‌ها یا کمپوست‌پذیرها فراهم می‌کنند. این موارد شامل فیلم‌های خوراکی ساخته شده از نشاسته سیب‌زمینی یا پلی‌ساکاریدهای جلبکی، مواد قارچ‌مبنا (mycelium)، کیتوزان (پلی‌ساکارید طبیعی حاصل از کیتین که در اسکلت خارجی سخت‌پوستان مانند میگو، خرچنگ و خرچنگ دریایی یافت می‌شود) و نانومواد، ذرات در اندازه‌ی نانومتر که مانع بهتر، مقاومت ضدمیکروبی و حسگری پیشرفته را ارایه می‌دهند، هیدروژل‌ها، پلیمرهای مشتق‌شده از پروتئین، پلی‌ساکارید و لیپید که قادر به نگه‌داشتن مقادیر زیادی آب و در عین حال حفظ خاصیت ارتجاعی مکانیکی و توانایی کند کردن فساد هستند،می‌شوند.
