Foodservice Packaging Institute، نقاط تماس مهمی را نشان می‌دهد که بر تلاش‌های انجام گرفته در بازیافت بسته‌بندی‌های کاغذی و پلاستیکی تاثیر می‌گذارد. بازیافت لیوان‌های کاغذی، جعبه‌های پیتزا و بسته‌بندی پلاستیکی بیرون‌بر ممکن است بدون مانع به نظر آید. طبق داده‌های ارایه‌شده در وبیناری که به تازگی توسط FPI برگزار شد، فضای قابل توجهی برای بهبود وجود دارد هم در تلاش‌های صورت گرفته برای بازیافت و هم جریان بازیافت. این وبینار رویکردی سه‌جانبه داشت که بازیافت بسته‌های خدمات غذایی را از سه زاویه پوشش می‌داد: بسته‌بندی ترموفورم، لیوان‌های کاغذی و اینکه چگونه تمیزی مواد قابل بازیافت مسکونی و خدمات غذایی می‌تواند بر فرآیندهای بازیافت و اثربخشی آن تاثیر بگذارد. این جلسه با ارایه Katy Ricchi مشاور RRS و نگاهی اجمالی بر یک پروژه با مشارکت چند شرکت که راه‌های بازیافت بسته‌بندی‌های ترموفورم PET شامل لیوان، ظرف درب‌دار، سینی و کاسه و ظروف بیرون‌بر غذایی و نانوایی را بررسی می‌کرد، شروع شد. خلاصه یافته‌ها، حجم مواد به کار رفته شده در بازار و مسیرهای بازیافتی فعلی را پوشش می‌دهد. این مطالعه همچنین هزینه‌های نسبی و معاوضه‌هایی را برای مسیرهای بالقوه افزایش بازیابی این جریان مواد پس از مصرف از طریق تاسیسات بازیابی مواد (MRF)، بازیافت‌کننده‌های PET، بازیافت‌کننده‌های پلاستیکی مختلط مطرح کرد.
در بخش دیگری که Bill Moore ارایه کرد بر این موضوع تاکید شد که چگونه جداسازی نوری و رباتیک می‌تواند توان جداسازی لیوان‌های کاغذی، بسته‌بندی‌های خدمات غذایی و سایر حجم‌های کم بسته‌بندی‌های کاغذی را با هدف به‌کارگیری در کارخانه‌های تولید تیشو و محصولات حوله‌ای، مقوای بازیافت شده و ظروف مقوایی بهبود بخشد و بهینه کند.
چالش بازیافت لیوان به خاطر وجود درب‌های پلاستیکی و نی‌ها و چوب‌های همزن است اما اجزای پلاستیکی در سایر انواع دیگر بسته‌بندی‌های کاغذی نیز وجود دارند. جریان بازیافت تک‌ماده‌ای، فرآیندها برای حذف پلاستیک بیشتر از جریان کاغذ را بهبود بخشیده‌اند و کارخانه‌ها می‌توانند حجم کمی از چنین اقلام پلاستیکی را در کاغذ بازیافتی مدیریت کنند.
لیوان‌های روکش شده چالشی دیگر هستند. در گذشته، کارخانه‌هایی که از لیوان‌ها و سایر بسته‌بندی‌های کاغذی روکش‌شده استفاده می‌کردند باید زمان زیادی را صرف جداسازی فیبر کاغذ از لایه‌های چندتایی و پلاستیکی می‌کردند. Moore به وعده مواد جایگزین تولید لیوان و روکش‌های ضذنفوذ مانند biopolymer polylactic acid و پوشش‌های پایه آب به عنوان جایگزین‌هایی برای روکش‌های سنتی پلی‌اتیلن اشاره می‌کند که می‌تواند فرآیند را تسهیل کند. وی می‌افزاید: از آنجایی که مصرف‌کنندگان و گروه‌های فعال به رستوران‌های زنجیره‌ای بزرگ و برندهای کالاهای بسته‌بندی شده فشار می‌آورند تا بسته‌بندی را قابل بازیافت‌تر کنند، علاقه و فعالیت در بازیافت لیوان‌های کاغذی رو به افزایش گذاشته است. ارایه‌دهندگان خدمات غذایی باید در آینده به فکر بازیافت بیشتر بسته‌بندی‌های یک‌بار مصرف باشند.
آخرین ارایه وبینار را هم Holly Halliwill، مهندس مشاور در PRS برعهده داشت که درخصوص تاثیر باقیمانده غذا بر روند بازیافت بود. وی معتقد بود که یکی از دلایل پذیرفته نشدن بسته‌بندی‌های خدمات غذایی برای بازیافت، آلوده شدن آنها به مواد غذایی است. برای اثبات این فرضیه، Halliwill به تحقیقی استناد می‌کند که انجام شد تا مشخص شود آیا بسته‌های خدمات غذایی مانند لیوان‌های بیرون‌بر یا جعبه‌های پیتزا آلوده‌تر از بسته‌بندی‌های در تماس با موادغذایی همچون جارهای شیشه‌ای کره بادام‌زمینی یا جعبه‌های ماکارونی هستند که در جریان بازیافت تک‌ماده‌ای بازیافت قرار گرفته‌اند.
13 نمونه 200 پوندی از مواد قابل بازیافت در حاشیه مراکز مسکونی که به طور تصادفی انتخاب شده بودند، از جمله بسته‌بندی‌های کروگیتی، کاغذ و مقوا، فیبر قالب‌گیری شده، ظروف پلاستیکی، قوطی‌ها و سینی‌های آلومینیومی، دسته‌بندی شدند و در بسته‌بندی‌های خدمات غذایی یا بسته‌بندی‌های در تماس با دسته‌های مواد غذایی قرار گرفتند. تیم جداسازی و دسته‌بندی از یک سیستم رتبه‌بندی بصری برای ارزیابی بسته‌های فردی در هر یک از دسته‌های انتخابی استفاده کرد تا تاثیر بین بسته‌بندی‌های خدمات غذایی در مقابل بسته‌بندی‌ها در تماس با مواد غذایی را با استفاده از مقیاس رتبه‌بندی از 1 (تمیز) تا 5 (بسیار آلوده) ثبت کند.
یافته‌های این تحقیق نشان داد که اکثریت قریب به اتفاق بسته‌بندی‌های خدمات غذایی و تماس با مواد غذایی در جریان بازیافت نسبتا تمیز هستند و به‌عنوان 1 یا 2 رتبه‌بندی شدند. برای ظروف کاغذی و مقوایی یا پلاستیکی، هر دو بخش نتایج یکسانی داشتند و نرخ بسیار پایینی در میزان مانده موادغذایی را ثبت کردند.
بسته‌بندی‌هایی ازجمله جارهای کره بادام‌زمینی، ظرف‌های درزدار سالاد، جعبه‌های بسته‌بندی و پیتزا بیشترین میزان ماندن موادغذایی در خود را دارند. در میان تمام مواداولیه مصرفی، تنها بخش‌هایی که بیش از 10درصد باقیمانده موادغذایی را درون خود داشتند (عدد 4 و 5)، بسته‌بندی‌های کروگیتی خدمات غذایی با 17درصد و فیبرهای قالب‌گیری شده با 23 درصد بودند. سایر بخش همگی 7 درصد یا کمتر از آن آلوده به مواد غذایی بودند (عدد 4 و 5 باهم).
ظروف قالب‌گیری شده از فیبر به عنوان دسته‌ای با بیشترین تفاوت در باقیمانده غذا در هر دو بخش ظاهر شد. این ظروف در بخش خدمات غذایی حاوی باقیمانده بسیار زیادتری بودند. باتوجه به نتایج مطالعه، ظروف قالب‌گیری تولیدشده از فیبر، باقیمانده زیادی از مواد غذایی را در خود نگه می‌دارند. بسته‌های خدمات غذایی قالب‌گیری شده با فیبر، نمره 1 یا 2 را می‌گیرند در حالی‌که به‌طور خاص لیوان‌های نوشیدنی نمره 3 یا 4 را همراه با ظروف درب‌دار غذایی به خود اختصاص می‌دهند. تنها بسته‌بندی تولیدشده از فیبر قالب‌گیری شده در بخش تماس با مواد غذایی که مورد بررسی قرار گرفت همان شانه‌های تخم‌‌مرغ بودند که حداقل مانده غذایی را در خود نگه می‌دارند و در مجموع کمترین عدد را در میان تمام بخش‌ها به خود اختصاص دادند.
Halliwill گفت: در بخش‌های تماس با مواد غذایی، خدمات غذایی، سایر بازیافتی‌ها و زباله برحسب وزن دسته‌بندی شدند. به‌طور متوسط 13 درصد از مواد نمونه‌برداری شده حاوی آلاینده‌هایی بود که شامل زباله یا سایر مواردی می‌شدند که توسط سیستم جریان بازیافت تک‌ماده‌ای (MRF) پذیرفته نشده است. این نرخ پایین آلودگی نشانگر برنامه‌های آموزشی قوی است که احتمالا باعث این شده که مصرف‌کنندگان بسته‌بندی‌های با آلودگی بالا را درون سطل‌های بازیافت نیاندازند.
به استثنای اقلام فیبر قالبی، درصد آلودگی در مواردی همچون ظروف بدون روکش کروگیتی، ظروف پلاستیکی،آلومینیوم و… در هر دو بخش یکسان است. Halliwill این گونه نتیجه می‌گیرد که مطالعات بیشتری در مکان‌های مختلف برای ایجاد یک مجموعه داده قوی مورد نیاز است اگرچه هر سه مطالعه انجام شده تا به امروز نتایج مشابهی داشته‌اند.
